Nauka o biomateriałach przeżywa w ostatnich latach prawdziwy rozkwit. Przez stulecia w celu odbudowy utraconych tkanek i narządów podejmowano próby wykorzystywania materiałów, które opracowano w innym celu. Ostatnie dziesięciolecia to okres intensywnych badań nad materiałami opracowywanymi specjalnie na potrzeby rehabilitacji, ale przede wszystkim regeneracji w pełni funkcjonalnych organów. Biomateriały miały być do niedawna trwałe i biokompatybilne, aby do końca życia zastępować niesprawne lub nieobecne fragmenty ciała. Dziś coraz częściej wypierają je techniki bioinżynierii, w których biomateriały pełnią funkcję rusztowania. Na rusztowaniu tym, stopniowo je przebudowując i wbudowując w tkanki własne, komórki macierzyste przy współpracy czynników wzrostu i innych cząsteczek sygnałowych, nanometr po nanometrze, odbudowują skomplikowaną, lecz doskonałą funkcjonalnie strukturę ludzkiego ciała.